Widziałam niebo.
W oczach innych ludzi.
Prostych.  Zwyczajnych. Tych nieśmiałych.                     I „zbyt” wrażliwych. Których życie toczy się w codzienności.
Nie wiedzą  nawet, jak  bardzo swoją  cichą dobrocią budują  świat. Swoim  uśmiechem  wprowadzają  pokój.
Nie  narzucają  siebie  innym. Po  prostu  są. Robią  to, co do nich należy. Zajmują  się  pracą.
Rodziną. Pomagają, tam, gdzie mogą.

tekst: Młoda Dewotka

Czytaj więcej w styczniowym numerze miesięcznika „Ogień Jezusa”.